Vechtdal

De stroomdalgraslanden zijn rijk aan allerlei bloeiende kruiden. Eén daarvan is het symbool van de Vechtstreek: de steenanjer, ook wel aangeduid als Vechtanjer. Deze roze bloem bloeit vaak samen met grote tijm, grasklokje en geel walstro. Dit zijn soorten die van voedselarm (maar kalkrijk) zand houden – en ’s zomers goed tegen droogte kunnen. Op iets vochtiger plekken zijn blauwe knoop en lange ereprijs kenmerkend, ook bloemen die veel insecten aantrekken. Eerder in het seizoen bloeien bijvoorbeeld de akkerhoornbloem, knolboterbloem en het hondsviooltje.

Ook doornstruwelen zijn kenmerkend. Langs de oevers van de Vecht komen nog een van de grootste wilde (‘autochtone’) populaties van de sleedoorn voor. Voor genenbehoud is het belangrijk om deze populatie te beschermen en versterken. Bij aanplant is het dus belangrijk om ook specifiek autochtone sleedoorn te planten (en niet ‘reguliere’ – genetisch een andere struik). De sleedoornstruwelen worden aangevuld met tal van andere wilde struiken, waaronder wilde rozen zoals de egelantier. Ook wegedoorn en de tweestijlige meidoorn komen er nog wild voor. De kenmerkende wilg voor het Vechtdal is de bittere wilg, die langs oevers groeit. Ook al deze struiken houden niet van al te zure grond (en krijgen dus graag wat kalk).

Op plekken met wilde stroomdalflora leeft nog een grote diversiteit aan insecten. Door de aanwezigheid van grasklokje komt naast de klokjesdikpoot en grote klokjesbij mogelijk ook de kleine klokjesbij nog voor. Bijzondere bijensoorten die je kunt aantreffen in de Vechtstreek zijn bijvoorbeeld de geelstaartklaverzandbij (die onder andere blij wordt van gewone rolklaver) en de stomptandwespbij (die weer voornamelijk afhankelijk is van de geelstaartklaverzandbij).

Iconische vlinders van de Vechtstreek zijn bijvoorbeeld de schijn-nonvlinder en de eveneens vrij zeldzame donkere wapendrager. De laatste heeft inheemse wilgensoorten als waardplant. Dat geldt ook voor een prachtige dagvlinder in het Vechtdal: de grote weerschijnvlinder. Die is iets kieskeuriger, met een voorkeur voor volgroeide boswilgen in de buurt van water. Dankzij hondsviooltjes komt de kleine parelmoervlinder voor, door wegedoorn en sporkehout een overvloed aan citroenvlinders en de sleedoornpage leeft rond de voor het Vechtdal kenmerkende sleedoornstruwelen.

Tot slot kan een belangrijke amfibie niet onvermeld blijven: de knoflookpad. Het Vechtdal en het IJsseldal herbergen in Nederland de twee grootste populaties van deze zeldzame kikker. De soort is afhankelijk van kleine poelen naast hogere zandige gronden die bij voorkeur ’s winters niet overstromen.